(maar wel trots op mezelf)
Een plek onder de zon (of bij een aangebouwde parkeergarage)
Sinds kort heb ik een huis. Vlakbij waar ik al woonde, het heeft drie slaapkamers en ik kijk uit op een parkeergarage. Het is mijn huis. Het is de plek waar ik aan mijn nieuwe leven ga beginnen. Dat vind ik persoonlijk wat zwaar klinken, maar het is nou eenmaal zo. Zoals Tim uit Temptation Island zou zeggen is mijn leven 360 graden omgedraaid in de afgelopen maanden.
Het voelt goed. Ik heb een roze gang, er zit oerlelijk bloemetjesbehang op de overloop en ik heb een bad. Komende week ga ik er wonen, samen met Jasmin en kat Emma. Het gaat zo spannend worden, maar ik heb er ook heel veel zin in.
Soms zeggen mensen dat ze het knap vinden wat ik allemaal heb doorstaan afgelopen maanden, maar als je geen andere keus hebt dan door die shitstorm te gaan dan doe je dat. Ik hoop dan ook, en ga er stiekem ook wel vanuit, dat het leven me weer toe gaat lachen. Ik heb leuke dingen in het vooruitzicht, waaronder een vakantie naar Zuid-Frankrijk waarbij ik ook mijn grote liefde op twee wielen mee heb (lekker kleffen met mijn Ducati). In dit soort dingen heb ik intens veel zin, maar ik heb ook zin om wakker te worden in mijn eigen huis, en in alles weer even (even, zegt ze) op een rijtje te krijgen. Om alles even te laten bezinken van wat the fuck er nou is gebeurd afgelopen maanden. Ik vind mezelf niet zielig, ik vind het niet ‘erg’ dat ik nu het #singlemomlife moet rocken. Michel en ik gaan goed met elkaar om en we ondernemen nog dingen met zijn drieën. Alles er om heen is gewoon even anders.
LIKES LIKES
Het zorgt er wel voor dat ik even andere prioriteiten heb qua bloggen en vloggen. Ik ga me niet druk maken over die invulling, ik heb geen verantwoording af te leggen naar wie dan ook. Ik hoop gewoon dat ik de lol er in weer terug ga vinden, maar momenteel maak ik me niet druk om instagram en hoe veel likes ik heb of welke feed het beste zou passen. Ik ben druk bezig met witte verf uit mijn haar halen en bedenken hoe ik een koelkast ga vervoeren.
Ik ben geen powervrouw. Ik ben Madelaine, 26 jaar, moeder van Jasmin, crazy cat lady in wording, motorrijdster, ergens-nog-een-auto-blogger, en ik ben verdomd trots op mezelf.
